Essay: ‘De dood als leermeester’

Weggedreven door de drukte kom je als vanzelf in de duurdere winkelstraten terecht. Minder volk, en dat is goed, want elke andere mens is een concurrent, vlees dat in de weg staat. Met gepaste minachting bied je weerstand aan al die lonkende etalages, de ene na de andere, vol glimmende waren, uitgestald enkel om jou te verleiden, jij, die voor de vorm aarzelt op de drempel, bewaaid door warme luchtstromen – al die grootse verspilling, enkel voor jou. Ik zou er uren kunnen staan, onder die gelukzalige wind die door je haren woelt en je nek streelt als een caraïbische bries, maar met je teen op de steen weet je dat je zult verliezen, altijd zult verliezen.